Matine & Jan Dirk

Ze kruisten elkaars pad al in 1956,. Maar de vonk sloeg pas veel later over. Martine, vol herinneringen aan de wijk, verteld: “. Hij trouwde met een andere vrouw. Maar ik hield hem altijd In de gaten.”  Nadat Martine haar eerste man verloor en Jan Dirk inmiddels gescheiden was vonden ze troost en verbinding in elkaars gezelschap. Martine deelt graag haar diepgaande band met de wijk. “We deden veel, zoals oudercommissies en sinterklaas activiteiten. Ik ben altijd betrokken geweest, hielp zelfs bij het schoonmaken van de straten met kinderen. “De enige kritische noot die ze kunnen noemen: “Ik erger me aan de fietsen op de stoep. Het stoort de doorgang voor mensen”, aldus Jan Dirk. Maar hun betrokkenheid reikt verder dan hub direct omgeving. Zo werken ze mee aan liefdadigheidsprojecten, zoals get helpen van kinderen in armoe op Bali. Martine benadrukt dat het zien van arnoede wel moeilijk is geworden. Over veranderingen  in de wijk vertelt Martine: “Vroeger kenden we iedereen, nu is het meer divers. Maar we moeten altijd openstaan voor anderen, oordeel niet te snel.” Jan Dirk, eerst sceptisch vanwege zijn plattelandsachtergrond, voelt zich nu volledig thuis: “Ik heb zelfs mijn eigen huis verkocht!” Martine, vol optimisme, zegt: “Ik moet zuurstof hebben van mensen, geen stikstof. Ik blijf optimist tot in mijn kist.” Hun leven  in de van Slingelandstraat is gevuld met liefde, gemeenschapszin en een diepe betrokkenheid bij anderen. Trouw blijft bestaan, niet alleen tussen twee mensen maar ook tussen mensen en hun buurt, Martine en Jan Dirk zijn levende voorbeelden van hoe betrokkenheid en liefde de tand des tijds kunnen doorstaan, zelfs in een steeds veranderende wereld.