Trees Heller

Eem de boekhouding doen.
Nee, Trees woont niet boven de winkel. Ze was eem boven de boekhouding aan het doen, moet ook gebeuren. Af en toe logeert ze hier wel eens, op de eerste verdieping, want dat scheelt een ritje naar haar huis in Sappemeer.

,,Ik verkoop alles’’, zegt ze. Behalve verswaren. En sigaretten, want dat mag niet meer. ,,Ik verkoop koeken, pakken drinken, snoepjes, chips. En puddings, kijk maar in de koelkast.’’ Daar liggen inderdaad puddings, blikjes frisdrank, bekers yoghurt, een pakje ham.

Het houten kastje naast de deur staan wat toiletartikelen. Zonnebrand, zeep, deodorant, tandpasta. In het kastje verderop met glazen deurtjes staan kruiden. Sauzen uit een pakje, kaneel, kruidnagel, peper. ,,Ik ben geen supermarkt, maar een echt kruidenierswinkeltje. De enige die nog over is in de stad.’’

,,Er valt verder niet zoveel te vertellen over de winkel hoor’’, zegt Trees bescheiden. Maar na een half uur in de zaak blijkt het tegendeel waar te zijn. Kan ook niet anders, kruidenierswinkel G.H. Veen bestaat al bijna honderd jaar en is nog de enige in zijn soort.
‘Ik wilde altijd al een eigen winkel.’

Naast de trap hangt een foto. De man op de foto is Geert Veen, de vorige eigenaar. Vanaf haar achttiende werkt Trees in de kruidenierswinkel. Meneer Veen overlijdt in 1997, Trees wordt zijn opvolger. ,,Ik wilde altijd al een eigen winkel hebben. Net als mijn ouders, zij hadden een bakkerij.’’

Zestig jaar later staat Trees er nog steeds. Elke dag behalve op woensdagmiddag en zondag. ,,Ik moet ook een dag vrij, want heb het thuis druk genoeg met andere dingen. Op mijn vrije dag ga ik tuinieren, dat mag ik 
Kruidenierswinkel G.H. Veen is de winkel waar Pim Fortuin in zijn jonge jaren bier kocht, hij woonde toen aan de Radesingel en werkte bij de Universiteit. Krat voor krat tilde meneer Veen, en Trees toen ook al, het bier naar zijn huis ergens op de bovenste verdieping. Trees bezorgde vanaf 1970 ook jarenlang boodschappen aan 80-plussers in verzorgingstehuis Rikkers-Lubbers, aan de Heresingel. Ze kreeg er zelfs een lintje voor en werd benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau.
In 2018 sluit het de deuren en was het gedaan met de bezorgings. Trees mist die tijden in het bejaardentehuis nog elke dag.

Trees en Martha

Niet alleen de praatjes en het bezorgen, maar vooral het gezelschap van haar zus Martha mist ze. Na haar werk in de zorg komt ze na haar pensioen bij Trees werken. ,,Dat vond ze prachtig. Het was heel gezellig samen. Ze vond het altijd zo mooi om in de winkel te wezen.’’ Zo’n twintig jaar verkopen en bezorgen de twee samen voor de winkel.

Vijf jaar geleden overlijdt Martha plots aan een hartaanval, ze wordt 83 jaar. ,,Daar schrik je wel even van’’, Trees is nog steeds aangedaan. ,,Ik vind het nog steeds heel jammer.’’ Ze staat nu weer elke dag alleen in de winkel.
De praatjes met klanten maken haar dag. Van de vaste gezichten die al jááren komen, tot hun kinderen en studenten. ,,Ik maak altied een praatje met met de vaste mensen, hartstikke leuk. Ontzettend veel mensen die mij altied nog kennen van vroeger.’’

Nieuwe heup
Bij sommige vaste klanten bezorgt Trees nog steeds. Ze bellen om het boodschappenlijstje door te geven, Trees brengt het daarna langs met de auto, onderweg naar huis of op woensdagmiddag. Studenten komen vooral voedsel afhalen. ,,Ze binne allemaal gek op frisdrank en ranja.’’ Maar ook op koffie en diepvriesmaaltijden. ,,En dat soort spul.’’
Vanaf de straat zwaait af en toe iemand naar Trees. ,,Het is hier altied gezellig in Stad’’, met liefde broest ze elke dag op en neer. ,,Ik moest laatst een nieuwe heup hebben, toen was de winkel zes weken dicht. Dat was lastig. Ik mocht niks meer. Niet fietsen, niet autorijden, helemaal niks. Nee, ik moet niet thuis stilzitten.’’

Trees kan er nog wel een aantal jaren tegenaan, denkt ze. ,,Ja tuurlijk. Dat houd ik wel vol.’’ En daarna? ,,Mijn nichtje heeft wel belang bij een winkel. Maar hoe of wat dat weet ik nu nog niet.’’