De Oudjes (column)

De Problemen en De Politiek: Een Ironische Blik op Nederland
Beste mede-Nederlanders,
Het is weer tijd voor een gezellige avond met uw Vlaiger redacteur van dienst, waar we de staat van ons geliefde Nederland eens onder de loep nemen. Neem gerust een kopje thee en een biscuitje terwijl we een rit maken door de surrealistische wereld van de Nederlandse politiek en maatschappij.
Laten we beginnen met de ouderenzorg. Oh, wat houden we toch van onze ouderen, nietwaar? Ze hebben ons land opgebouwd, ze verdienen niets minder dan het beste. Maar helaas, beste mensen, de ouderenzorg lijkt soms meer op een slapstickkomedie dan op een serieuze inspanning om onze ouderen te verzorgen. Het enige wat scherper is dan de tanden van onze politici, zijn de wachtlijsten voor verzorgingstehuizen. En als ze dan eindelijk een plekje vinden, kunnen ze beter een abonnement nemen op een snelcursus Mandarijn, want het personeelstekort is zo schrijnend dat de meeste zorgverleners niet eens fatsoenlijk Nederlands spreken.
Maar laten we niet vergeten dat het niet alleen onze ouderen zijn die worstelen. Nee, onze gezondheidszorg is ook een ware soapserie.
Commerciële huisartsenketens waarin meer tijd besteed wordt aan bureaucratische rompslomp dan aan het daadwerkelijk genezen van mensen, en wachtkamers die lijken op een pop-up museum voor ongeduldige zielen. Niet alleen ten koste van patiënten, maar eveneens ten koste van overbelaste, zelfstandige huisartsen die het water over de schoenen loopt en daarom noodgedwongen hun praktijk in handen laten vallen van de roofdieren die op de loer liggen.
Maar maak je geen zorgen, we hebben altijd nog onze vaste gasten: de medicijnmolen draait op volle toeren, met bijwerkingen die vaak erger zijn dan de kwaal zelf. Maar wat merken we eigenlijk van die “volle toeren”? Te korten aan levensreddende medicijnen zoals, bij voorbeeld, tegen astma bij jonge kinderen, tegen epilepsie en meer afschuwelijke, maar behandelbare ziektes.
En dan hebben we natuurlijk de toeslagenaffaire, de grootste klucht van de afgelopen decennia. De overheid die haar eigen burgers behandelt alsof ze een stelletje belasting ontduikende criminelen zijn, terwijl ze zelf niet eens in staat is om een fatsoenlijke administratie bij te houden. Het is alsof je een bankoverval pleegt en vervolgens verbaasd bent als blijkt dat je je eigen geld hebt gestolen.
Maar laten we niet vergeten dat dit alles plaatsvindt in het land van polderen en compromissen, waar de kabinetsformatie meer weg heeft van een slechte soap dan van een serieuze politieke exercitie. Het lijkt alsof onze politici meer tijd besteden aan het spelen van politieke spelletjes dan aan het daadwerkelijk oplossen van problemen. Misschien moeten we ze allemaal verplicht opvoeren in een amateurtheaterproductie van "Hamlet", zodat ze eindelijk leren wat een echt drama is.
En terwijl onze politici elkaar het licht in de ogen niet gunnen aan de onderhandelingstafel, zien we de neergang van Nederland gestaag toenemen. Het is alsof we massaal zijn veranderd in fossielen, terwijl onze politici druk bezig zijn met het plannen van hun volgende carrièrestap. Misschien moeten we ze allemaal een potje anti-agingcrème cadeau doen, zodat ze eindelijk begrijpen dat tijd niet stilstaat voor politici, zelfs niet als ze aan het polderen zijn.
En laten we de Groningse gasvelden niet vergeten, de natte droom van elke aardbevingsliefhebber. Terwijl de aarde onder onze voeten trilt van ellende, kijken onze politici toe als een stelletje hulpeloze koeien in een weiland vol met landmijnen. Misschien moeten we ze allemaal verplicht laten logeren in een van die scheve huizen in Groningen, zodat ze eindelijk begrijpen wat echte angst is.
En dan hebben we nog de vluchtelingencrisis, een van de kersen op de taart van onze nationale soapserie. Terwijl duizenden mensen verdrinken in de Middellandse Zee, zitten onze politici veilig achter hun bureaus te ruziën over wie er verantwoordelijk is voor het oplossen van dit probleem. Misschien moeten we ze allemaal verplicht laten meedoen aan een aflevering van "Expeditie Robinson", zodat ze eindelijk begrijpen wat echte ontbering is.
Maar ook de mensen, de dorpen en straten die soms angstig, soms boos en machteloos overspoeld worden door kansloze, roekeloze overlast gevende jonge mannen die niet vragen maar nemen en te vaak niet schuwen voor scheldpartijen, roof en geweld en daarmee het draagvlak voor de échte vluchtelingen ondermijnen, want laten we erkennen dat de meesten van ons zeer bedreven zijn in het generaliseren, net zoals onze overheid meester is in het bagatelliseren.
Een “prachtige” oplossing is het onderbrengen van statushouders in luxe hotels en cruiseschepen ter wijl “gewone Nederlanders zelfs niet in Nederland op vakantie kunnen gaan en jongeren gedwongen worden om tot aan hun middelbare leeftijd bij hun ouders te wonen.
Misschien moeten we het hele kabinet eens verplichten om een poosje in ter Apel te wonen en achter de kassa van een supermarkt te staan.
En tot slot, laten we het tekort aan betaalbare woonruimte voor ouderen niet vergeten, de kers op de slagroomtaart van onze nationale rampspoed. Terwijl onze ouderen, als ze “geluk” hebben, worden gedumpt in verzorgingstehuizen die meer weg hebben van veredelde daklozenopvang, zitten onze politici veilig achter hun villa's te klagen over de hoge huizenprijzen. Misschien moeten we ze allemaal verplicht laten wonen in een van die verzorgingstehuizen, zodat ze eindelijk begrijpen wat echte eenzaamheid is.
Maar laten we niet te lang stilstaan bij al deze ellende, beste mede-Nederlanders. Laten we vooral blijven lachen om de absurde klucht die ons land soms lijkt te zijn. Want als er iets is dat we hebben geleerd van al deze chaos, is het wel dat een beetje humor het enige is dat ons nog op de been houdt in deze gekke wereld.
Met ironische groeten,
Jacob Dijk
Vorige bericht | Terug | Volgend bericht |
