'Dou ik nog n lutje malleboontje was en nog zunder handstok lopen kon,' begunde opa Mollebone, 'dou haar ik n laive opoe. En dij opoe kon schittemd mooi vertellen. Ik wachtde aaltied gespannen of 'Janman in t pepieren huuske' ook op batterij kwam. Want o, o, o, dij Janman ... honderdmaal heb k der wel naar luusterd. Mien opoe haar' Janmanint pepieren huuske' heurd van heur opoe en dij weer van heurent en
dij ... , nou ja, n stokold volksverhaal dus. En dat verhaaltje wil ik joe nou vertellen. Ik hoop dat je hom goud ontholden en der nooit niks bie fanteseren. Dat do u ik ook nait.'

Auteur: Gré van der Veen
Uit: De Siberische Kou (1990)
 

(vertaling vn: "Der Mond is aufgegangen

De dag is an t verdwienen 
De locht wordt swaart en kloar
Oet t laand stiegt stil.en duuster
en mit hail zacht gefluuster
de witte nevel wonderboar

De stilleghaid van d oavend
in t twijlicht over klaigrond
vertraauwd en aal gewend
as in ain vailge  hoaven
woar joe het doaglieks joagen
versloapen en vergaiten kent

zugst doe de moan doar boven
veur d helft mor in dien ogen
toch is zai hail en rond
zo zain wie veule zoaken
mor half gedurend t woaken
ons blik teveul richt op de grond

kom goan wie dan op berre
hold kwaaie dreumen verre
kold is de oavend dook
God, dei ons heft geschaopen
loat ons in vrede sloapen
en onze zaike noaber ook